Myślę, że akwarele pomagają też oswajać potrzebę kontroli i perfekcjonizm — niewidzialne ciężary, które trudno czasami uchwycić, nawet jeśli wyraźnie czuje się ich ograniczenia. 

Ciekawe, że malując, dokładnie wiem, kiedy stają mi na drodze, bo pomijanie procesu w pogoni za efektem i lęk przed popełnianiem błędów odbierają tej praktyce to, co jest w niej najpiękniejsze. 

Myślę, że istotą akwareli jest nieprzewidywalność, te momenty, kiedy kolory rozlewają się swobodnie po wilgotnej powierzchni i łączą organicznie (wystarczy im na to pozwolić!). Poza tym tylko lekką ręką można namalować naprawdę delikatne linie.

Być może najtrudniejsze jest znalezienie równowagi między tym, co precyzyjnie zamierzone, a pięknem przypadku. Kieruje tym intuicja, oparta na zaufaniu do siebie i do procesu. Kiedy tracę zaufanie do siebie, to jakbym traciła dostęp do intuicji, i naprawdę — nic wtedy nie działa.